Update!

Pas 2 weken verder maar alweer zo veel gebeurd..

De week met mijn familie (en Kiek, ik zeg even mijn familie, Kiek hoort er ondertussen ook al een beetje bij) was fantastisch. Nadat Claar en ik om middernacht waren gearriveerd in Ouaga vanuit Cotonou, heb ik een aantal uurtjes kunnen slapen voordat ik mijn familie kon ophalen vanaf het vliegveld. Zo lang op gewacht en nu was het eindelijk zo ver! Het was best vreemd maar vooral ook heel fijn om iedereen weer te zien. Het ‘vreemde’ was er na een paar minuten alweer af, want gelukkig was iedereen gewoon nog hetzelfde! (duhh) De eerste twee nachten van hun verblijf hebben we met z’n allen in Ouahigouya doorgebracht. De spirulinaferm had de sfeer van een zomer in Hyeres, lekker bijkletsen, ontspannen en genieten van elkaar onder het genot van bie-tje in de avonden. Overdag is er weer veel goed werk verricht door mijn tantes. De kinderen op de school krijgen nu elke dag een maaltijd van rijst met spirulina, er zijn weer nieuwe microkredieten uitgedeeld aan vrouwen etc. Voor meer info: www.secteur10.nl

Zaterdag zijn Cat, Kiek en ik terug naar Ouaga gegaan om het afscheidsfeestje van Claartje te vieren. We hebben Claar ontvoerd en meegenomen naar het park. Els en Tessa waren daar al geïnstalleerd met een heerlijke picknick. Ook hadden we stiekem een paard geregeld zodat ze samen met een ruiter het park door kon draven (had ze nog op d’r to do lijstje staan). Daarna geborreld en gegeten in de stad en nog een klein dansje gewaagd in de Calypso. Volgende dag gingen Cat, Kiek en ik door naar Boromo (naar een national park om olifanten te spotten) dus moest ik echt afscheid nemen van mijn ‘Burkie maatje’! We zijn vanaf onze aankomst hier samen geweest, we hebben alles samen ondervonden. Het wennen aan een nieuwe cultuur, stad, mensen, eten, noem alles maar op. En al onze tripjes samen.. Bizar dat we elkaar helemaal niet kenden en nu door en door. Het is wel heel fijn geweest dat het zo super goed klikte. A new friendship for life is born! Er was dus niks leuks aan om afscheid te moeten nemen van d’r… :( (Tu me manques!!)

Boromo was geweldig. We kwamen aan bij het campement en er stonden een stuk of 30 olifanten op ons te wachten! (een man vertelde dat de week er voor er mensen 2 nachten waren geweest, hele tour gemaakt met jeep: 0 olifanten gezien) We hadden dus veel geluk! Doordat het campement op een ‘verhoging’ staat, en olifanten geen steile hellingen kunnen beklimmen, stonden ze echt maar op 4 meter afstand (ok, bij mij stonden ze op 8 meter afstand, ik hoef niet zo dichtbij die beesten). Toen we de volgende ochtend wakker werden waren de olifanten er weer, dus het was een geslaagd bezoek! Maandag terug naar Ouahigouya waar we tot donderdag zijn gebleven. De laatste avond was mijn familie uitgenodigd door mijn gastgezin, dus hebben we traditionele Burkineese gerechten gegeten. En toen was de week alweer voorbij en moesten we weer afscheid nemen. :(

Helaas hebben Els en ik afgelopen donderdag nog een keer afscheid moeten nemen, dit keer van Tessa. Eigenlijk zou Tessa tot 12 mei blijven, maar ze heeft afgelopen week te horen gekregen dat haar vader plotseling ernstig ziek is. Zo ernstig dat ze niet hier kon blijven. Een onverwacht en zwaar afscheid.

Afgelopen dinsdag ben ik op mijn nieuwe werk begonnen. Het is erg leuk! Het heet ICCV en het is het beste te omschrijven als een soort buurthuis. Er worden allerlei activiteiten georganiseerd. Zo is er elke ochtend maternel (soort kleuterschool, kinderen hoeven hier pas vanaf 7 jaar naar school) en is er ’s middags de mogelijkheid voor grotere kinderen om een soort bijles te krijgen. Ook wordt er een cursus Frans voor volwassenen (veel mensen zijn niet naar school gegaan en spreken dus geen Frans, alleen More), djembé en danslessen gegeven. Er is een bibliotheek aanwezig waar men boeken, kranten, tijdschriften etc kan lenen. Het buurthuis is elke dag open en mensen lopen af en aan. Het wordt volledig gefinancierd door sponsoren en er werken dus ook veel lokale vrijwilligers. Heel leuk om te zien dat zo veel mensen baat hebben bij zo’n centrum. Ze verrichten echt goed werk! Ik help ’s ochtends bij de maternel en ’s middags help ik kinderen met bijles, heb ik de verantwoordelijkheid over de bibliotheek of probeer ik een beetje mee te trommelen op een djembé. Ik heb het er erg naar mijn zin, er werken veel jonge en aardige mensen dus dat is ook nog eens gezellig. Perfecte plek om mijn laatste weken hier nog goed te kunnen besteden!

Nog maar 3 weken en dan komen Lien en Dre al hier aan in Ouaga! Daarna 3 weken reizen door Ghana en dan ga ik alweer naar huis! Echt zo bizar hoe snel de tijd is gegaan (en gaat!). Ik ben nu al 6 maanden weg van huis! Zoals al zo vaak gezegd; ik heb het echt super naar mijn zin en vind het fantastisch hier, maar nu het einde in zicht komt begin ik ook al een beetje te fantaseren over mijn terugkomst. Stiekem toch ook wel weer heel veel zin in. De gedachte dat ik mijn neefje Cas voor het eerst kan vasthouden (die tegen die tijd al 3 maanden oud is), mijn ouders, broers, oma’s en opa, vrienden en vriendinnen weer kan zien en ‘gewoon’ weer een lekker wijntje kan drinken op het plein (met een bitterbal er naast!!), boodschappen kan doen en even de Hema binnenlopen, maakt dat ik toch ook wel weer graag naar huis toe kom.

Maar nu ga ik nog genieten van mijn laatste weken in Ouaga en heel erg uitkijken naar 1 april, de dag dat mijn vriendinnetjes aankomen! Nog maar 22 nachtjes! :D